Πάει καιρός …
Και πάνω που οι διαπραγματεύσεις προχωρούσαν πάει καιρός που τα συμβόλαια πάγωσαν και τα πρόσωπα δάκρυσαν ξανά. Ένα τείχος υψώθηκε ανάμεσα στα πληγωμένα τους κορμιά και ένας κρότος διάλυσε τη σιωπή της ειρήνης…
Πάει καιρός… Πάνε χρόνια… και θα ‘ρθουν κι άλλα… Οι μνήμες δεν σβήνουν και οι εκατομμύρια πια πρόσφυγες δεν γυρίζουν πίσω. Πάει καιρός… που οι Παλαιστίνιοι έχασαν και πάλι την γη τους καθώς το Ισραήλ καταπατεί μέρα με την μέρα νέα εδάφη καταπιέζοντας τον άμαχο κατεχόμενο λαό. <<Είμαστε οι πρόσφυγες του 21ου αιώνα>> (Omar Deriah 85ετών)
Πάνε κοντά 60 χρόνια και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μια ιστορία είναι, που όλο και ανακυκλώνεται. Ένας μύλος που πλάθει τρομοκράτες, πρόσφυγες, σκελετωμένα παιδιά και ένα τείχος που κρύβει την ασχήμια του κόσμου, την τεμαχίζει σε παλαιστινιακά γκέτο και σιωνιστές. Έτσι γράφεται η ιστορία…
Πάνε κοντά 60 χρόνια από την απόφαση του ΟΗΕ για παραχώρηση του 55% της Παλαιστίνης στο 1/3 του πληθυσμού (εβραίοι κάτοικοι της Παλαιστίνης). Η άρνηση των Παλαιστινίων και η έναρξη του πολέμου που θα οδηγούσε στη δημιουργία του Ισραήλ ήταν μόνο η αρχή.
Σήμερα, παρά την Ιντιφάντα του 1987 (κινητοποίηση 120.00 Παλαιστινίων κατά της Ισραηλινής κατοχής) και αυτή του 2000 λίγα πράγματα άχουν αλλάξει.
Οι αποφάσεις του ΟΗΕ (242, 338, 194) εξακολουθούν να μην εφαρμόζονται πρακτικά από το Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι ζητούν αναγκαία και (θεωρητικά) αυτονόητα για ένα κράτος πράγματα που όμως δεν παραχωρούνται. Ζητούν την επιστροφή των προσφύγων καθώς και την αποζημίωση όσων δεν επιθυμούν να γυρίσουν, την αμνηστία των 9.850 κρατουμένων (4.575 χωρίς να έχουν δικαστεί και 359 παιδιά) και την παραχώρηση της Ιερουσαλήμ στο Παλαιστινιακό κράτος, η οποία εξαιρέθηκε από τη συμφωνία του 1993 στο Όσλο. <<Είναι σαν να σου παίρνουν παράνομα το σπίτι, που έχει τρία δωμάτια, να ζητάς πίσω το ένα και να μην σου δίνεται ούτε και αυτό.>> (Mohamed Al Said 45 ετών)
Παρά την Ιντιφάντα του 2000 λόγω της άρνησης των Ισραηλινών στους Παλαιστίνιους για οικονομική ανεξαρτησία, εθνική κυριαρχία, δυνατότητα μετακίνησης και πρόσβαση σε πηγές ύδατος, οι δύο κυβερνήσεις δεν διευκολύνουν καθόλου την κατάσταση.
Ιδίως μετά τον θάνατο του Γιασέρ Αραφάτ και την εκλογή της Χαμάς σαν παλαιστινιακή ηγεσία τα πράγματα ήραν άλλη τροπή. Η θρησκευτική, σκληροπυρινική οργάνωση με αρχηγό τον Haniye Ismahl λόγω της αδιάλλακτης στάσης της, που δεν εξυπηρετεί τα δυτικά συμφέροντα, δεν αναγνωρίζεται από Αμερικάνους, Ευρωπαίους και Ισραηλινούς σαν κυβέρνηση. Η άρνηση όμως αυτή όπως είναι φυσικό έχει ολέθριες συνέπειες αφού οι Ευρωπαίοι σταμάτησαν τη χρηματοδότηση των Παλαιστινίων και οι Ισραηλινοί δεν επιστρέφουν πλέον το συλλεγόμενο φόρο στην παλαιστινιακή κυβέρνηση.
Από τη μία η Χαμάς και από την άλλη οι Σιωνιστές. Είναι τα δύο άκρα μιας εξουσίας που δεν επιφέρει παρά μόνο την καταστροφή δύο λαών.
Παράλληλα η κατασκευή του αντιδημοκρατικού, αντισυνταγματικού και ενάντια στις αποφάσεις του ΟΗΕ Απαρθαϊκού τείχους 1000χλμ. ολοκληρώθηκε. Ένα τείχος ενάντια στην <<ιδεολογία>> των <<πολιτισμένων>> Ευρωπαίων που λίγοι όμως εναντιώθηκαν έμπρακτα. Μόνο το κομμάτι που βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ ανάγκασε 190.000 ανθρώπους να αντιμετωπίσουν μια διπλή, σκληρή πραγματικότητα: ή να μείνουν στην πρωτεύουσα υπό την επιβολή φόρων στους Ισραηλινούς, ζώντας μια αιώνια φυλάκιση μέσα στο τείχος ή να μεταναστεύσουν σε ό,τι έχει απομείνει από τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη καθώς και στο εξωτερικό χάνοντας δια παντώς το δικαίωμα να ζουν στην πρωτεύουσα της Παλαιστίνης. Πλέον με τη κατασκευή του τείχους τα σύνορα γύρω από την Ιερουσαλήμ έχουν κλείσει. Το τείχος αυτό παρά το παράνομο χαρακτήρα του μένει ανέγγιχτο να χωρίζει οικογένειες, να διαλύει παλαιστινιακές κοινότητες, να αποδυναμώνει πληθυσμιακά χωριά, να απομονώνει τις υδάτινες πηγές κάνοντας αδύνατη την πρόσβαση σε αυτές, καθώς επίσης να απανθρακώνει την ανάπτυξη της γεωργίας στη χώρα αφού διασπώνται οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις.
Έτσι οι Παλαιστίνιοι εξαθλιώνονται μέρα με την μέρα κλεισμένοι σε 4 γκέτο αποκομμένοι από εφοδιασμό και πηγές ύδατος. Άνθρωποι πεθαίνουν από ασιτία. Παιδιά που δεν πηγαίνουν σχολείο και άλλα που ίσως να μην δουν τους γονείς τους ποτέ ξανά… Η Γάζα και η Δυτική Όχθη παραμένουν απροσπέλαστες. Τα μπλοκ στερούν τη δυνατότητα μετακίνησης στους Παλαιστίνιους που εξακολουθούν να μένουν αβοήθητοι. Ηττημένοι από την ασιτία και την έλλειψη νερού. Δεν υπάρχουν χρήματα να αντισταθούν. Δεν υπάρχουν σχολεία να μορφωθούν. Μόνο οι μνήμες μιας Ιντιφάντα να δίνει δύναμη σ’ αυτούς που μείναν, στους άοπλους επιζώντες της ζωής… Πάει καιρός… Πάνε μήνες… Πάνε χρόνια… και θα ‘ρθουν κι άλλα…
Χριστίνα Πάλμου
Νέα γενιά Ζηρίδη
